เกียรติมุข

 เกียรติมุข หรือ กาล หลายคนมักอาจสับสนกับราหู แต่แท้ที่จริงแล้วหน้ากาล มีตำนานที่เป็นผู้ปราบราหู 

 เรื่องราวของกาล เกิดในเรื่องเล่าฮินดูจากวัฒนธรรมขอม เรื่องมีอยู่ว่า ครั้งหนึ่งมีอสูรที่มีฤทธิ์มาก ชือ ชลันธร (ชลันฮา) เกิดจากไฟของพระศิวะ มีนิสัยระรานไปทั้งสามโลก สมคบกับราหูว่าอยากได้นางปารวดี(ชายาพระศิวะ)มาเป็นชายาของตน จึงส่งราหูไปขอพระศิวะแบบไม่เกรงใจ เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้พระศิวะโกรธจนมีอสูรกายหน้าตาน่ากลัวมีนามว่า "กาล" เกิดขึ้นมาจากความโกรธของพระองค์

และตรงเข้าจะกินราหู ราหูเห็นท่าไม่ดีจึงรีบขอขมาด้วยความหวาดกลัว พระศิวะจึงสั่งให้กาลหยุดเสียก่อนและไว้ชีวิตราหู กาลเมื่อหยุดไล่ล่าราหูก็เริ่มหันมากัดกินตัวเองด้วยความโกรธและหิว กินจนเหลือแต่เพียงใบหน้าและแขน พระศิวะเห็นดังนั้นก็คำนึงว่า ความโกรธนั้นเป็นสิ่งน่ากลัวที่ทำลายทุกสิ่งแม้กระทั่งตัวของมันเอง พระองค์จึงแต่งตั้งหน้ากาลให้นามใหม่ว่าเกียรติมุข ซึ่งหมายถึงหน้าอันมีเกียรติ 

คอยทำหน้าที่เฝ้าซุ้มประตูวิหาร ภายหลังจากเหตุการณ์นั้นพระศิวะก็สามารถปราบอสูรชลันธรได้สำเร็จ 

 นอกจากนี้ยังมีคำอธิบายมากมายเกี่ยวกับเกียรติมุขในมุมมองของศาสนาพุทธ ที่หมายถึง เวลา ที่กินทุกสิ่ง เพื่อเตือนให้มนุษย์ได้ลงมือทำวันนี้ให้ดีที่สุด การทำสิ่งใดด้วยอารมณ์โทสะแม้จะมีอำนาจดูดุดัน แต่มันก็กัดกินตัวของมันเองเช่นกัน